چشمی به راه

با توبودن  نیست

        چشمی به راه

   در آنسو که آسمان

            چشمی به ژرفناکی

                         خورشید کاشت

کاش تبسمت در غرورم 

هنوز 

      کاشانه داشت

  و

    هنگامِ

             شاعر نمودنم

                        هنگامه شعور برخاست

     و میدان بی نصیبی از طلوع شادی برخاست

                تا سپیدی دیگرمتولد شد یا که غزل.